"Chillen op de bank met de baby. Video's kijken op de telefoon. Ze ligt rustig naast me. Te stil. Ik merk dat ze licht in haar hoofd rechtop zit. Ze kan niet ademen, ik weet niet zeker of er al 5 seconden of een minuut voorbij was, ik probeer meteen de pretzel die ze aan het eten was te verwijderen door op haar rug te slaan/Heimlich etc. Niets. Er waren 30 seconden voorbij. Dus nu is het 30 seconden plus hoe lang ook, ik herinner me dat we een Dechoker-apparaat in haar tas hebben... de adrenaline is te hoog en de baby is nu in principe levenloos, en ik dacht dat ze stierf tijdens mijn wacht. Ik herinner me dat ik dacht "als zij vanavond sterft, sterf ik vanavond ook. Ik dacht dat ik haar in de steek zou laten als vader en voogd... Dat was niet goed. Deze krakeling zat diep vast. Mijn vrouw vond de Dechoker. Ik legde haar uiteindelijk op de poef en haalde de krakeling er voorgoed uit, de krakeling was geen "stukje" krakeling, het was gekauwd - brij en blokkeerde de luchtwegen. Ik weet dat ze mijn bloed/ mijn kind is, want op de een of andere manier had ze nog steeds een pretzel en ging ze door met eten terwijl ik rondliep en haar vasthield... We gingen op de bank zitten. Ze ging liggen en knuffelde me nog steeds. Heel intens. Ik hoop dat dat nooit meer gebeurt.